Nomofobia (z ang. no mobile phone phobia) to nazwa określająca zaburzenie lękowe polegające na strachu przed brakiem telefonu komórkowego i możliwości skorzystania z niego. Doświadczenia Całodobowego Oddziału Psychiatrycznego dla Dzieci i Młodzieży Szpitala Pediatrycznego w Bielsku-Białej pokazują, że zjawisko to wśród młodych ludzi jest niestety bardzo częste.
Skalę problemu widać już w momencie przyjmowania młodych pacjentów na Całodobowy Oddział Psychiatryczny dla Dzieci i Młodzieży, gdyż zgodnie z przyjętymi regułami, muszą oni oddać swoje telefony komórkowe. I wtedy wpadają w prawdziwą panikę, a rozstanie z rodzicami okazuje się niczym w porównaniu z pożegnaniem z „komórką”. Bardzo ciężkie są również pierwsze dni bez dostępu do własnego telefonu komórkowego. Należy tu dodać, że pacjenci Całodobowego Oddziału Psychiatrycznego dla Dzieci i Młodzieży mogą kontaktować się telefonicznie z rodzicami, ale dzieje się to za pośrednictwem personelu Oddziału, który kontroluje, do kogo młody człowiek telefonuje. Dodatkowo telefony te nie mają dostępu do Internetu. - Początkowo jest prawdziwy dramat, ale po kilku dniach sytuacja ulega znaczącej i to bardzo pozytywnej zmianie. Ci młodzi ludzie zaczynają nawiązywać bezpośrednie relacje z innymi rówieśnikami, okazują prawdziwe emocje. W efekcie zawiązują się przyjaźnie, dochodzi do korzystania z gier planszowych, pojawia się dobra, wspólna zabawa czy sięganie po książki, które nie są lekturami szkolnymi, ale po prostu ich interesują. I co bardzo ważne, przestają być ukrywane osobiste zainteresowania. Wtedy okazuje się, że te dzieci, chowające się dotąd za prostymi informacjami na komunikatorach społecznościowych, mają bardzo bogate życie wewnętrzne i wiele zainteresowań dotyczących różnych dziedzin życia, takich jak na przykład sport, literatura czy muzyka. I wreszcie mogą te zainteresowania rozwijać, bo nie ogranicza ich przywiązanie do telefonu komórkowego – mówi Agnieszka Pawełko, pielęgniarka oddziałowa Całodobowego Oddziału Psychiatrycznego dla Dzieci i Młodzieży Szpitala Pediatrycznego w Bielsku-Białej. Dodaje ona, że wielu podopiecznych tego Oddziału przed wizytą w szpitalu obracało się jedynie wśród wirtualnych, telefoniczno-internetowych znajomych. Dopiero brak dostępu do telefonu sprawił, że w ich życiu pojawiają się realni przyjaciele, z którymi można bezpośrednio porozmawiać, a w razie potrzeby liczyć na ich pomoc. I nagle osoby żyjące dotąd wyłącznie w wirtualnym świecie Internetu mają nie tylko wielu bezpośrednich znajomych, ale i wiele ciekawych tematów do rozmów. Co więcej, świat bez telefonu komórkowego nie wydaje się im już światem beznadziejnym. Jak więc powinni postępować rodzice, którzy widzą, że ich dziecko non stop spędza czas z „komórką” w ręce i ma problemy z nawiązywaniem relacji w realnym świecie? Dobrym pomysłem wydaje się wyznaczenie godzin bez telefonu, w trakcie których „komórki” odkładane są na przysłowiową półkę, a rodzina zajmuje się rozmową, spacerem, wycieczką, zabawą czy na przykład wspólnymi grami. I rzecz kluczowa: dziecko musi mieć cały czas realny, emocjonalny kontakt z rodzicami, który nie może być zastępowany przez życie w telefoniczno-internetowym świecie.
